پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

محله‌ای که آبیار در ابلق ترسیم می‌کند، یک زورآباد است. او گویی با یک مثال، می‌خواهد جنبش «می تو» را هم برای توضیح دهد. در زورآباد، قانون حکمرانی نمی‌کند و به همین دلیل تنها سلاح قربانی‌ها فریاد است، سلاحی که در سایه قدرت شخص ظالم، کمکی به مظلوم نمی‌کند. چه خاصیت قدرت این است که با درگیر کردن منفعت، حقیقت را از کار می‌اندازد. اما جهان زورآباد نیست. درست است که در تمام شئون زندگی انسان‌ها قدرت به انواع مختلف قابل مشاهده است، اما این قدرت در اغلب زمان‌ها و مکان‌ها آنچنان قاهر نیست که در برابر آن راهی جز فریاد نداشته باشیم. شکایت کردن به یک مرجع قانونی راه حلی دیرینه است. اتمسفر پایین‌شهری و برخی خرده‌فرهنگ‌های خاص را نباید به کل یک جامعه تعمیم داد، فیلم آبیار در نهایت در مورد یک فضای خاص است. فضایی که به سادگی می‌توان قانون را از آن کنار گذاشت و قصه‌ای را بدون مزاحمت مقوله قانون، تعریف کرد.